در قانون مدنی ایران، حضانت به معنای نگهداری و مراقبت جسمی و روحی از فرزند است. بر اساس مواد ۱۱۶۸ تا ۱۱۷۹ قانون مدنی، هم پدر و هم مادر نسبت به فرزندان دارای حق و تکلیف حضانت هستند، اما در صورت جدایی والدین، قانونگذار به شکل مشخصی مسئولیت حضانت را در دوره‌های سنی مختلف تعیین کرده است.

تا سن ۷ سالگی، حضانت فرزند (چه دختر چه پسر) بر عهده مادر است. پس از آن، حضانت تا سن بلوغ شرعی (۹ سال برای دختر و ۱۵ سال برای پسر) با پدر خواهد بود، مگر آن‌که دادگاه با توجه به مصلحت کودک تصمیم دیگری بگیرد. پس از بلوغ، فرزند می‌تواند انتخاب کند که با کدام‌یک از والدین زندگی کند.

مصلحت طفل در تمام مراحل، مبنای تصمیم‌گیری دادگاه قرار می‌گیرد. در مواردی که یکی از والدین به دلایلی چون اعتیاد، سوء‌رفتار، بیماری روانی، یا بی‌کفایتی قادر به نگهداری مناسب از کودک نباشد، دادگاه می‌تواند حضانت را به والد دیگر یا حتی فرد ثالثی واگذار کند.

حضانت با ولایت متفاوت است. حتی اگر حضانت با مادر باشد، پدر همچنان ولی قانونی محسوب می‌شود و در تصمیمات مهم مانند تحصیل، درمان یا خروج از کشور فرزند دخالت دارد، مگر آن‌که حکم قضایی خلاف آن صادر شود.

در صورت ممانعت یکی از والدین از اجرای حکم حضانت، طرف مقابل می‌تواند از طریق دادگاه تقاضای اجرای حکم کند. همچنین ترک حضانت بدون دلیل موجه ممکن است به سلب این حق منجر شود.